Mijn zus zei van de week iets moois. Ze zei “Ik ben gestopt met vechten tegen hen, maar ik ben gaan vechten voor mezelf”. En op de een of andere manier is dat bij mij blijven hangen. Ik lag in bed en begon erover na te denken.
Onze vader overleed toen ik net 13 jaar was. Ik zat in de eerste klas van het VWO met 13 andere kinderen. Een klein, jong clubje dus. Mijn leven was totaal veranderd. Waar mijn medeleerlingen zich druk maakte over een gemiste tennisles of GTST- aflevering, was ik bezig met boodschappen doen, in het huishouden helpen en dat soort dingen. Daarnaast had ik iets meegemaakt wat verder niemand om mij heen had meegemaakt, namelijk het verliezen van een ouder. Dat maakte dat ik mij alleen en onbegrepen voelde. Ik snapte dat het niet leuk is als je een super leuke training hebt gemist. Alleen als dat jouw grootste probleem is, heb je het heel goed, dacht ik dan. Ja, misschien oneerlijk naar de anderen toe, maar het was wel mijn gevoel op dat moment.
Juist in die periode heb ik gevoeld en ervaren hoe belangrijk ik het vind dat er mensen voor je zijn als je het zwaar hebt. Dat je op anderen kan rekenen als je zelf amper kan blijven staan. Daarnaast heb ik vanuit mijn familie en jeugd mee gekregen om voor elkaar te zorgen en om er voor elkaar te zijn. Je mag een meningsverschil hebben, maar je laat de ander niet vallen. Je praat ruzies altijd uit en zorgt dat je het oplost.
Alleen ja, hoe zal ik het zeggen. Als je ouder wordt, kom je erachter dat dit niet altijd kan. Je bent ook afhankelijk van de ander en hoe die erin staat en naar de situatie kijkt. Helaas komen bepaalde ruzies nooit goed en laten mensen elkaar vallen op de meest cruciale momenten. En ja, dat doet pijn. Heel veel pijn.
Zo waren al deze overtuigingen er langzaam ingeslopen bij mij. De overtuiging dat ik anders ben en niemand mij begrijpt. De overtuiging dat je er altijd uit moet proberen te komen en elkaar steunt, loyaal bent aan elkaar. En zo heb ik het heel moeilijk gehad in vriendengroepen. Soms ontstonden er ruzies. Niet eens tussen mij en een ander, maar tussen vrienden onderling. Je kent het wel, de hele groep heeft daar dan last van, omdat er spanningen zijn en er een olifant in de kamer staat die niemand bespreekbaar maakt.
Ik probeerde het dan altijd op te lossen, in te springen en de harmonie weer terug te brengen. En oh my, wat ging ik daar ver in. Urenlang kon ik praten met de een en dan weer met de ander. De groep sussen en weer bij elkaar proberen te brengen. Maar het voelde alsof ik daar als enige voor aan het strijden was. Ik probeerde hen in te laten zien dat dit niet oké is en we anders met elkaar om horen te gaan. Lees: mijn overtuiging.
Ik was constant in gevecht tegen hen. Daar bedoel ik mee dat ik aan het proberen was hen te veranderen. Ik was aan het wachten op iets dat zij mij niet konden geven. Simpelweg, omdat zij anders zijn en andere overtuigingen en emoties hebben.
Doordat het mij niet lukte om de ruzie op te lossen, kwam ik weer uit bij mijn andere overtuiging. Namelijk, “Zie je, ik ben anders. Ik ben de enige die dit belangrijk vind en ik word niet begrepen.”. Dit deed zoveel pijn dat ik hier soms dagen van niet kon slapen en er zelfs van moest huilen. Urenlang praatte ik dan met mijn moeder, omdat ik dit gevoel eigenlijk niet aan kon. Wat was dit toch? Waarom liep ik hier steeds tegen aan? Begrepen zij het nou echt niet? Zien ze het echt niet? Of kunnen ze het niet? Of willen ze het gewoon niet proberen?
Ik probeerde hen te veranderen en mijn focus was op hen gericht. Constant een soort van vechten tegen lucht. Want als je ergens geen invloed op hebt, is het op de ander en hoe die ergens mee om gaat. Het enige wat je kan doen is jezelf uitspreken, misschien zelfs advies geven, maar dan is het alsnog aan de ander om er wat mee te doen of niet. Daar, op die keuze, heb jij geen invloed. En dus als de ander om welke reden dan ook het niet aan gaat, of aan kan/ wil gaan, heb jij daarmee te dealen.
Zo heb ik ook veel klanten die deze problemen tegen komen bij hun ouders, partner of vrienden. Ze willen heel graag dat de ander hen begrijpt en geeft wat ze nodig hebben. Ze voelen zich dan niet gezien en gekwetst. Soms vechten ze terug door een discussie of ruzie aan te gaan. Soms vechten ze terug door weg te lopen van de situatie en zelfs jarenlang geen contact te hebben. Maar ook dit is vechten tegen hen, in plaats van vechten voor jezelf. Je bent namelijk nog steeds aan het wachten op iets dat zij jou (op dit moment) niet kunnen geven.
Ik denk dat ik 24 jaar was toen ik hier achter kwam. Ik werd gecoacht door een medestudent van mijn opleiding en hij zei: “Maar Shiva, misschien vinden ze het wel belangrijk, maar zijn andere dingen belangrijker. Of durven ze niet, of kunnen en begrijpen ze het ook echt niet. Ze kunnen ook andere ideeën hebben bij een vriendschap. Maar wat wil jij? Waar sta jij voor in jouw vriendschap?”. Eerst was ik geïrriteerd, want wat had ik er nou mee te maken? Als zij niet veranderen, wat kan ik dan? Ik zat met mijn handen in het haar en dan begon hij over MIJ. Alsof ik het fout deed.
En ergens had hij een punt. Ik was alleen gericht op hen, hoe zij het anders aan “moesten” pakken. Maar ik ging niet staan voor mezelf en wat ik nodig had. Ik ging niet staan voor waar ik in geloofde. Ik deed het met het oog op verandering, ik probeerde hen te veranderen. Ik had beter kunnen vechten voor mezelf. Dan had ik de olifant in de kamer kunnen benoemen, uit kunnen leggen wat het met mij deed en dat ik het geen fijne situatie vind om in te zitten. Dat ik vind dat diegenen die ruzie met elkaar hebben, de verantwoordelijk moeten pakken om dit samen op te lossen, maar niet de hele groep erin te betrekken. En dan had ik de volledige verantwoordelijkheid bij hen moeten laten. DAN PAS, had ik gevochten voor mezelf.
Dat geeft een andere energie. Je houdt de energie bij jezelf, in plaats van jouw energie te stoppen in een bodemloze put waar uiteindelijk toch niks verandert. Je laat de verantwoordelijkheid bij wie het ligt en je pakt jouw eigen verantwoordelijkheid voor jouw gevoelens. Je houdt de regie bij jezelf. Want wat ze er dan ook mee doen, jij bent niet meer aan het wachten op hen. Je hebt gedaan wat je kon en wat er ook uit komt, met dat gevoel heb jij het te doen. Dat is jouw verantwoordelijkheid en pakkie aan. Meer niet.
Want weet je, je kan blijven wachten tot je een ons weegt. En voordat je het weet ben je dan weer 10 jaar verder. Nou, bespaar jezelf die verspilde energie en gebruik die om lekker te stralen. Om de regie weer te pakken op jouw eigen leven en te doen waar jij blij van wordt. Anders blijf je terug vallen in slopende, oude patronen die jou niet helpen. Die jou uitputten, verdrietig of boos maken. Die jou stress bezorgen en een vervelend gevoel geven. En sterker nog, die jou zoveel energie kosten dat je overspannen raakt, een burn-out krijgt of dat jij jezelf totaal verliest en kwijt raakt.
En nee, dat is alles behalve makkelijk of zo gedaan. Dat snap ik en WEET ik. Maar die pot goud aan het einde van de regenboog is heerlijk! Het geeft een rust en vrijheid die ik niet te beschrijven vind. Het geeft jou een ander leven, waarbij je eindelijk vrij bent van die innerlijke stijd in jezelf. En als die weer om de hoek komt kijken, vaak in een nieuw jasje, weet je hoe je ermee om kan gaan.
Herken jij dit? Heb jij hier ook veel last van en wil jij die verandering nu ook echt eens door gaan zetten? Doe dan mee met de 3-daagse challenge ‘Niet stressen maar stralen’. Ontdek hoe jij die slopende patronen kan doorbreken die jou leegtrekken en stress opleveren. Van maandag 15 t/m woensdag 17 februari kom ik elke ochtend om 9:00u LIVE om jou hierin de helpen. Zie het als een stok achter de deur en een steun in de rug, om het na 30x proberen, die verandering dan eindelijk door te zetten en het roer om te gooien.